الي سيت

قراري چون ندارد جانم اينجا

دل خود را چه مي‌رنجانم اينجا؟

سر عاشق كله‌داري نداند

بنه كفشي، كه من مهمانم اينجا

مرا گفتي: كز آنجا آگهي چيست؟

چه مي‌پرسي، كه من حيرانم اينجا

نه او پنهان شد از چشمم، كه من نيز

ز چشم مدعي پنهانم اينجا

اگر بتوان حديثي گوي از آن روي

كه من بي‌روي او نتوانم اينجا

نگاريني كه سرگرداند از من

نگرداني، كه سرگردانم اينجا

مرا با دوست پيماني قديمست

بدان پيوند و آن پيمانم اينجا

ز زلفش برد ما غم هست بويي

چنين زنده به بوي آنم اينجا

به درد اوحدي دلشاد گشتم

كه آن لب مي‌كند درمانم اينجا

اوحدي مراغه اي

اي دل اندوهگين شادنمايي كن
حيله نشايد تو را كار ريايي مكن
گر كه تو خود مانده يي در شب تاريك جهل
مردم گمگشته را راهنمايي مكن
اين همه ترفند
چيست راست بگو مرد باش
گر كه مرا دشمني دوست نمايي مكن
اي دل يكتا پرست عشق بياور به دست
چون كه رسيدي به دوست عزم جدايي مكن!

آه اي زندگي منم كه هنوز
با همه پوچي از تو لبريزم
نه به فكرم كه رشته پاره كنم
نه بر آنم كه از تو بگريزم
همه ذرات جسم خاكي من
از تو اي شعر گرم در سوزند
آسمانهاي صاف را مانند
كه لبالب ز باده ي روزند
با هزاران جوانه ميخواند
بوته نسترن سرود ترا

 
گلدان زرد ياد را با تو معطر ميكنم

تو رفته اي و رفتنت يك اتفاق ساده نيست

ناچار اين پرواز را اين بار باور ميكنم

يك عهد بستم با خودم وقتي بيايي پيش من

يه احترام رجعتت من ناز كمتر مي كنم

فردا چگونه است ؟
فردا را كسي نديده است
نگاهم چشم انتظار فرداست
لب هايم عشق را واگويه مي كنند
و انتظار
را در متن چشمانت
غريب است اگر بگويم قريبم
و دردرياي چشمانت اسيرم
سهل است كه بگويم فردا چگونه است
جوابي هست
فردا زورق وارونه اي است
كه به اعماق درياها مي رود

هنوز آن روز ، برق خنده ي خورشيد
به بام خانه هاي دور ، پيدا بود
درون كلبه ي من شمعدان مي سوخت
نسيم مست با او در مدارا بود
هوا در زردي خورشيد ، مي
پاشيد
گلاب ابر بر گلها و گلدان ها
دمادم طرح وشكلي تازه مي بخشيد
غبار شيشه را انگشت باران ها
صداي گنگ سازي در فضا مي ريخت